That Girl

Since battling my unemployment, i get to spent a lot of time doing whatever I want, whenever I want. Some people might find this absolute heaven, and for a while it was. But even heaven gets boring if you run out of things to do.
I've never travelled to more countries (eight), volunteered at more festivals (six) and read more books than I did in 2011. Unfortunately I've also never found it this hard to finding a new job and never been more rejected than that same year. Having worked since I was 13 (cloakroom Hofplein theater), I find it difficult not to. I'm not asking for the world, just a proper, paid job that doesn't waste my education and knowledge.
Books and websites are filled with 'toptips' on 'how to land my dreamjob'; they obviously did not bank on the recession. But I have plenty of time to read them anyway.
I've learned how to manage my online profile, do a lot of selfreflection, how to write custom-made application letters and that when a company says that they don't have any vacancies, they usually don't.
I've also learned that 'I have to create my own fun and challenges', that 'a career is nothing more than a six-pack of jobs' and '13 naughty things to do with Post-Its'. On second thought, 'the Bad Girl's Guide to getting what you want', might not be the most useful book out of the self-help section. The Handbook for the modern woman gives insight on how to behave when indulging in an office romance; think it through and keep it quiet initially. Unfortunately no job means no work-love either...
Watching a lot of the Office only proves helpful on how not to behave when working in a paper-company. I now would do extremely well in a discussion on who would do better in real-life management: Ricky Gervais or Steve Carrell. But mostly, I've learned how to deal with rejection. Nobody showed me how, it just sort of happened. It's not a big secret, but it works for me. Every day I come across 'That Girl'. She could be anyone from the media, she comes up in conversation and it's a different woman or girl every day. She has one particular characteristic: she is worse of than me.
Yep, that's right; it's my petty coping skill: I find some sort of consolation in reading on females in bad, bad situations. It can be the girls who died at home due to carbonmonoxide poisoning. The wife who got bludgeoned to death by her Gelredome-director husband, a female cyclist who was molested by a busdriver. It can be the whole range of celebrity divorces brightning my day.
Because it means that I'm alive, and the grass is not always greener. It's horrible, but this knowledge keeps me grounded. I can moan a bit on this job-seeking adventure, but I'm doing it with my sanity and my bodily functions intact. And every day I am gratefull for the simple fact that I am Not That Girl.

de NUT

Vandaag heb ik mezelf ingehuurd als onderzoeker. Het plan was om uitzendbureaus te bezoeken, ik ben ten slotte op zoek naar ander werk en ze te recenseren, als een soort ode aan recensiekoning.nl.
Wat: de Normale Uitzendbureau Test.
Waar: Rotterdam.
Wanneer: maandag 14 februari. Wat zou ik anders moeten doen op Valentijnsdag?

Ik wou het eigenlijk de Kleine Uitzendbureau Test noemen, maar toen kwam ik in de knoei met de afkorting. De Grote Uitzendbureau Test vond ik niet helemaal toepasselijk, in verband met de kleine N van 6 bedrijven. Het liefst zou ik er een infographic van maken, maar daar heb ik de gereedschappen niet voor; het worden dus primitieve tekeningetjes. Sorry.

Creyfs.
Ik ben enigszins optimistisch als ik het 'Uitzendbureau van het jaar' binnenstap. Maar de treurige kantoor-omgeving maakt dat ik nog liever de WW in ga dan hier te blijven zitten. Het is saai en degelijk; voor sommige mensen de norm, maar ik hou van vlaggetjes en foto's. Helaas voor mij heeft hij alleen administratieve functies; iets wat ik nog meer te horen zal krijgen deze dag.
Verder ging de telefoon voor de klant aan het bureau: er werd tweemaal gebeld voor zijn aantrekkelijke, vrouwelijke collega die op dat moment een andere klant doorstuurde naar een conculega-uitzendbureau. Ook iets waar ik nog vaker getuige van zou zijn.

Manpower.
Het kantoor is ruim en sfeervol. De gekleurde muren passen goed bij de comfortabele stoelen. Wederom word ik niet ingeschreven, maar blijft er een kopietje van mijn CV achter (volgens mij is dat de nieuwe norm). Ter verdediging; dit kantoor is gespecialiseerd in banken en techniek en mijn interesse liggen in geen van beiden velden. Na het grappigste introductiegesprekje dat ik ooit gevoerd heb, blijkt de intercedente enorm kundig en behulpzaam.
- Jij zoekt een leuke baan?
- Ja.
- je werkt nu bij de politie?
- Ja.
- En daar wil je weg?
- Ja. Zo jij bent echt goed.
Ze heeft geen baan voor me, maar ik vertrek toch optimistisch met de opdracht in elk geval mijn bruto-loon even uit te zoeken. Staat ook wel zo professioneel voor iemand die ook als schuldhulpverlener aan de slag zou willen gaan.

Direkt.
Daar was ik heel snel klaar. De verhuisdozen en vuilniszakken die binnen staan, bieden een troosteloos uitzicht, en maken dat ik me afvraag of het bedrijf uberhaupt nog bestaat. Jammer, tijdens mijn studie heb ik voor Direkt gewerkt als deerne in de Heksenkethel, maar dat is een heel ander verhaal. Bij de buren (A&E) was de meest interessante vacature die voor sprinklerinstallateur; ook daar ben ik maar niet naar binnen gegaan.

Randstad.
De kantoorruimte van Randstad is efficient ingericht. Zo efficient dat ik niet eens langs de receptioniste kom. Ondanks dat ik aan een koffietafel zit waar theezakjes op liggen, krijg ik weer niks te drinken. Terwijl ik mijn notities aanvul, pleegt de receptioniste ongeïnteresseerd het verplichte telefoontje, dat ze afsluit met 'jaa dat dacht ik ook al', waarna ze mij 'teleurgesteld' meedeelt dat ze niks voor me kan doen. Een andere intercedente die op mijn verzoek (lees: aandringen) nog even komt praten, kan me niks anders aanbieden dan de steekwoorden 'kinderdag-verblijf' en 'gehandicaptenzorg'.
Dit gaat 'm niet worden.

Tempo Team.
Als ik het rommelige kantoor binnenstap, heb ik aanvankelijk het gevoel dat ik op de stip bij X-factor sta; ik ben gelijk in de picture. Maar jurylid nr 1 blijkt de meest fantastische, behulpzame, mensen-mens intercedente te zijn die ik ben tegengekomen. Mijn CV vind ze 'moeilijk', maar ze vraagt 2 naaste collega's om input, ze belt 2 contactpersonen om mij oprecht te promoten. Ik ga er bijna van blozen: "er zit hier een charmante, leuke jongedame voor me, die ander werk zoekt". Ze vind me een 'type voor het Ro-theater'. Een groter compliment had ze me niet kunnen geven.
Geen baan, wel een leuk contact.

Unique.
Het kantoor is netjes en de sfeer is standaard. Hetzelfde geldt voor de goedverzorgde intercedente die mij te woord staat. Ze maakt me snel duidelijk dat ze gespecialiseerd zijn in 'office', oftewel administratieve werkzaamheden en dat ik voor 'overheid' ergens anders moet zijn. Binnen drie minuten sta ik met visitekaartje weer buiten.

Al met al heb ik mezelf weer wat onderzoeks-ervaring gegunt en mijn missie voortgezet in de strijd tegen de werkeloosheid. Conclusie: je krijgt nergens meer koffie aangeboden en het is handig om te weten wat je bruto loon is. Verder is het gevoel dat je krijgt van de sfeer binnen een uitzendbureau, kenmerkend voor hoe je geholpen wordt. En kan je maar beter MBO administratie gedaan hebben dan HBO mwd en WO Criminologie, want dat geeft alleen maar een 'lastig' CV.

ps. Weet iemand wat een Niet-Destructief Onderzoeker doet? Ik vond het wel fascinerend klinken.